Anna Terruwe groeide samen met een twee jaar jongere broer op in een rooms-katholiek middenstandsgezin. In 1921 verhuisde het gezin van Vierlingsbeek naar Deurne, waar het in een herenhuis aan de Stationslaan ging wonen. Vanaf 1923 tot 1930 volgde Anna de opleiding gymnasium-B aan het St. Catharina Lyceum in Eindhoven. Een jaar later ging zij aan de Rijksuniversiteit te Utrecht geneeskunde studeren. Nadat zij in 1938 haar artsendiploma had behaald, specialiseerde ze zich in de psychiatrie bij professor H.C. Rümke.

Tijdens de Duitse bezetting werkte Terruwe gedurende een half jaar als assistente chirurgie in het ziekenhuis 'Sint Annadal' in Maastricht, en daarna als inwonend assistente in de psychiatrische inrichting 'Voorburg' in Vught. Vervolgens specialiseerde zij zich in Nijmegen bij professor J.J.G. Prick tot zenuwarts. In 1945 werd zij geregistreerd als specialist in 'zenuw- en zielsziekten' en begon zij in Nijmegen een eigen praktijk voor psychotherapie.

Op 9 november 1949 promoveerde Terruwe aan de Rijksuniversiteit te Leiden bij professor E.A.D.E. Carp op het proefschrift De neurose in het licht van de rationele psychologie. Daarin knoopte zij weliswaar aan bij de these van S. Freud dat neurosen ontstaan door verdringing, maar ze plaatste deze in het kader van de 'rationele' psychologie van Thomas van Aquino. Terruwe werd daarbij geïnspireerd door ‘De verdringingstheorie beoordeeld van thomistisch standpunt’, een geschrift uit 1935 van de jurist en moraaltheoloog W.J.A.J. Duynstee. Zij had deze pater redemptorist persoonlijk leren kennen, toen ze in Vught werkte; hij werd ook haar copromotor. In haar keuze voor de combinatie van thomistische psychologie en freudiaanse psychoanalyse werd Terruwe nadrukkelijk gesteund door de Nijmeegse hoogleraar in de psychologie, professor P.J.A. Calon.

Lees verder